Kto się ślini, ten mnie lubi:)

Po otwarciu drzwi francuskiego mieszkania, powitał mnie brzdęk dzwoneczka, a po kilku sekundach na kolana wskoczyła mi mała, szara koteczka. Panna Miau, spragniona pieszczot, mruczała niczym trabant i od razu wiedziałyśmy, że to początek pięknej przyjaźni:)

Pamiętacie post o superbohaterach? Moja superbohaterka zawsze dba o to, abym miała na co popatrzeć. Nawet kiedy śpi, jest słodka, a kiedy nie śpi, to już w ogóle robi masę zabawnych rzeczy, a czasami po prostu przychodzi się pomiziać:) Mimo zaawansowanego wieku, nadal potrafi zachowywać się jak małe kociątko i biegać za kawałkiem papierka.
Ostatnimi czasy Panna Miau postanowiła mnie chyba nauczyć kociego, bo bardzo często do mnie gada. Szczerze się przyznam, że nie zawsze wiem, o co jej chodzi:D

Jedno jest pewne, kiedy Panna Miau się ślini, to znaczy, że jest jej bardzo dobrze:)

Zaczyna się od małego bloba, a kończy się na prawdziwej powodzi:))

Panna Miau przeżywa nasz każdy wyjazd do Polski. Przez kilka dni chodzi struta, włazi do walizki i żałośnie pomiaukuje. Po naszym powrocie nie odstępuje nas na krok, wdrapuje się na walizkę i przytula się do nas ze zdwojoną siłą:) Jak tu nie kochać takiego śliniaczka?:)))

Postanowiłam, że przypomnę Wam moją malutką przyjaciółkę, która właśnie teraz śpi pod łóżkiem w sypialni i głośno pochrapuje.

PEACE