Koteczka - Dzikie szczęście:)

Witajcie Kochani, Zacznę od początku...A więc, wczoraj rano wybraliśmy się z Lubym do jednej z kocich rodzin zastępczych. W internecie zobaczyliśmy kotkę, której opis idealnie pasował do moich oczekiwań ("uwielbia się przytulać, jest przyjazna"). Przekroczyliśmy próg domu kociej niani i w tym momencie przez chwileczkę, przez ułamek sekundy zobaczyliśmy nasze wypatrzone futerko na żywo. Kiedy kicia nas zobaczyła, to od razu zaczęła uciekać. Nie tylko nam nie dawała do siebie podejść, ale również kociej niani sprytnie się wymykała...cóż...najwidoczniej nie była nam pisana. Być może czuła pismo nosem i wolała po prostu zostać wśród kolegów i koleżanek? U niani było około 20 kotów, a więc niewątpliwie nie było nudno. Niektóre koty spały na kanapie i na stołach, a inne chodziły sobie. Wskazałam na dużą klatkę z figlorajem, stojącą na blacie. "A tam co jest?"-zapytałam, po czym pani niania pogmerała we włochatym kocim domku i wyjaśniła, że to dwa kociątka. Jeden zarezerwowany, a drugi rasowo wyglądający kotek syjamski, wolny. Ładny był ten syjamski...ale...po drugiej stronie pokoju, także na blacie stała mniejsza klatka. Wewnątrz tejże klatki kuweta i miska z wodą i jedzeniem, a w rogu takie małe coś o wielkich, bacznych oczach. "A tego można zobaczyć?"-coś pchnęło mnie ku nieszczęsnej istotce. Drzwi klatki skrzypnęły i moją ręka wylądowała na miękkim futerku. Dowiedziałam się, że kotek to dziewczynka, że przyjechał z cmentarza i że ma osiem miesięcy. U pani niani mała włochata istotka była od dziesięciu dni i nie kładła już uszu po sobie, ale nadal była całkowicie nieśmiała i przerażona na widok ludzkich stóp. Pani niania wyciągnęła ją z klatki i pokazała świeżą ranę po kastracji...bez szwów, bo kotka już się nimi zajęła... "Zapytaj, jak dbać o tą ranę?"-wyszeptałam do Lubego i zabrałam się za miętolenie skulonego na powrót w klatce ciałka. Do domu wróciliśmy już z transporterkiem pełnym rozdygotanego szczęścia.

Najpierw koci kącik urządziliśmy  w kuchni, ale mała czmychnęła z transportera do kuwety i gdy nie udało jej się dokopać do Chin, zamarła. Postanowiliśmy dać jej trochę prywatności i wtedy przepadła gdzieś bez śladu...
Szukaliśmy i szukaliśmy, aż  końcu znalazła się w kuchennej szafce, przy kratce wentylacyjnej. Trzeba było interweniować, żeby się nie przeziębiła. Sukces! Jednak przerażenie rzuciło ją w kierunku drugiej szafki i tym razem leżała sobie we wnęce. Usiadłam więc w rozsądnej odległości i zabrałam się za czytanie na głos "Alicji po drugiej stronie lustra". Przeczytałam kilka rozdziałów i zabrałam się za głaskanie. Kicia nie protestowała i przysnęła z moją ręką pod brodą...no ale ciało mi zdrętwiało i delikatnie usunęłam się z kuchni na obiad.

Po obiedzie po kici nie było ani śladu! Przepadła, zniknęła! Luby poszedł do sklepu po Betadine (lekarstwo do smarowania rany), a ja zamartwiałam się, bo przecież kicię trzeba było odnaleźć i opatrzyć.

Wpadłam na chytry plan. Zamiast odsuwać pralkę, Luby uzbroił się w telefon, włączył latarkę i pstrykał zdjęcia w najciemniejszych zakamarkach. Udało się namierzyć zgubę! Siedziała między ścianą a plastikowymi pojemniczkami na jedzenie. Koci sprzęt przenieśliśmy do cichego pokoju. Tam też urządziłam naprędce niezwykle prywatną, kartonową sypialnię z miękką poduszką.
Opróżniliśmy szafkę kuchenną i Luby sprawnie złapał kicię i przełożył do transporterka. Splunęła, syknęła, ale już później było ok. Po otwarciu transporterka nieustannie przestraszona pomknęła za pudło w drugim pokoju. Chwycona stamtąd przez Lubego otrzymała wreszcie lekarstwo i dała się pogłaskać na kolanach i wpuścić do pudełka z poduszką.
Upatrzyła sobie jednak w tym samym pokoju miejsce o wiele bardziej niedostępne, z którego wydostanie jej jest niemożliwe. Z tejże kryjówki wypuściła się wieczorem na kilka spacerków krajoznawczych i tam leżała dziś rano po nocy pełnej eksploracji:)

Mam nadzieję, że dziś wieczorem się już troszkę bardziej kicia oswoi, bo gdy widywałam ją wczoraj to gadałam do niej i patrzyłam w oczy jedynie przelotnie, głęboko mrugając. Czuję, że to wyjątkowy kot i że tkwi w nim potencjał super przytulanki. Musi jedynie przestać się bać i przyzwyczaić do naszej obecności. Urzekło mnie jej rezolutne spojrzenie, takie niemalże ludzkie i rozumne.

Spodobało mi się, że pomimo bycia dzikim kotem, nie atakowała. Pomyślałam, że również rana na brzuchu nie sprzyja wylewności, bo chory kot szuka kryjówki, aby nie paść ofiarą predatora. Wzięłam tą kotkę, bo poczułam do nie coś, czego nie poczułam do żadnego malucha z pozostałej dziewiętnastki.
Kiedy wczoraj wieczorem przyglądała mi się przez chwilę, siedząc pod stołem, to doszłam do wniosku, że będzie dobrze:)
Macie jakieś pomysły na imię? Takie jakieś żeby brzmiało po polsku, ale jednak do wymówienia i napisania dla Francuzów:D

...a to foto z ostatniej chwili:)
Kotka jest już posmarowania maścią i teraz wypoczywa w kuchennej szafce na pojemniczku na sztućce:)

Ślę Wam buziaki kociaki!:)

PEACE